فیلم خوبی بود (قابل توجه اون عزیزانِ کوته فکری که فکر می کنند ما بیکار نشستیم کنج خونه و منتظریم فیلمی ساخته بشه تا بگیم فاجعس! ). برخلاف تعداد زیادی از کاندیدهای امسال که تازه فیلم رو از دقیقه پنجاه به بعد شروع میکنند، این فیلم دقیقا از دقیقه یک شروع شد. از همون ابتدای فیلم، با خلق یک فضای ملودرام مخاطب رو وارد فیلم میکنه و تا آخر هم ببینده رو نگه میداره. فیلم خسته کننده نیست. با قصه سر راست و تمیزی طرفیم که آدمیزادی داره جلو میره. فیلم برداریِ کار اما کمی مشکل داره. وقتی قراره که داستان رو از دید یک نفر روایت کنیم و ما هم از ابتدا تا انتهای فیلم، با همون یه شخصیت روبرو هستیم و باهاش جلو می ریم، اینکه یه دفعه در دقیقه هشتاد فیلم فلش بک بزنیم و دیدِ ما تغییر پیدا کنه، درست نیست و سوتی کارگردانه. یکی دوبار این غلط توی فیلم دیده میشد. ضعف بعدی هم مشکل فیلمنامه در پرده اول داستانه ( لو رفتنِ نیتِ شومِ اون زنه با دیالوگ شوهرش، درست جلوی پسره) که خیلی سعی می کنم اسپویل نکنم. اما فی المجموع فیلم قابل قبول و خوبیه و یکی از اصلی ترین کاندیدهای اسکاره بنظرم.
