پیروزی انقلاب و شکل گیری جشنواره فجر و جایگزینی آن با جشنواره فیلم تهران، مهر تاییدی بر معنادار بودن این جشنواره می باشد. عملا این جشنواره بایستی کاری انجام دهد. باید چشم اندازی داشته باشد و با گذشت سی و پنج دوره از این جشنواره، باید به دستاوردی رسیده باشد. غیر از این است؟ با نگاهی اجمالی به سی و چهار دوره گذشته جشنواره و جمع بندی کلی می توان به این نتیجه رسید که این جشنواره هیچ چشم انداز خاصی را نداشته است. وقتی جشنواره ای با هدف تغییرات آغاز به کار می کند، باید پس از گذشت چندین سال نتایج این تحولات را در خود ببیند. جشنواره فجر در این زمینه نه تنها موفق نبوده، که حتا عاملی تخریبی برای سینما در طول این سالیان محسوب شده. سوال! چرا جشنواره ای که با هدف ایجاد تحول در صنعت سینما، پی ریزی شده عملا هیچ خاصیتی ندارد؟ سوال! آیا این بی خاصیت بودن جشنواره ضربه ای به سینما وارد می کند؟ پاسخ سوال اول کاملا واضح است. سیستم مدیریت ضعیف و تغییر چشم اندازها با تغییر مدیران روی کار آمده جواب سوال است.در طول این سی و پنج سال، مدیران بسیاری ( می توان گفت تقریبا هر سال یکبار) وارد این جشنواره شدند و به طبع هرکدام سلیقه و علایق خاص خود را داشتند. این چنین شد که با ورود هر مدیر جدید به این جشنواره، سیستم و خط فکری جشنواره به کل تغییر می کرد. این چرخه مدیریتی هنوز به پایان نرسیده و نخواهد رسید. و اما در خصوص سوال دوم ، اینکه چرا باز نگری خاصی درباره رویکرد جشنواره نمی شود، سوالی است که پاسخ آن مشخص نیست. جشنواره ای که بی خاصیت باشد، سینمای بی خاصیت خروجی می دهد. جشنواره ای که عملا هیچ خط فکری خاصی نداشته باشد، سینمای پوچ و بدون فرم بوجود می آورد. سینمایی که به قول معروف دو دروغ بزرگ در خود دارد. نخست اینکه سینما نیست و دوم اینکه ملی نیست. سینمای ملی شکل نخواهد گرفت مگر با تغییر و بازنگری در خط فکری جشنواره فیلم فجر. حال پس از بازنگری در سیستم جشنواره، می توان امیدوار بود که سینمای ملی (هرچند کوچک و ناچیز) بوجود بیاید ( خواه در سطح سرگرمی خالص، خواه در سطح معناگرایی و فلسفه، وخواه تلفیقی از این دو ؛ که این سه تیپ مفصالا در قسمت های قبلی توضیح داده شد.) .
